THE FOUNTAIN του Ντάρεν Αρονόφσκι. - Αριστούργημα ή απλώς μπέρδεμα;

Η ιδιοφυΐα απέχει ελάχιστα από την τρέλα. Και το The Fountain έχει διχάσει κοινό και κριτικούς (αυτή η φράση είναι τόσο κλισέ που πρέπει να το σημειώσω για να εξιλεωθώ.) για το πόσο καλή ή χάλια ήταν.

Πολλοί κατηγόρησαν το Fountain ως ακατανόητη ταινία, ότι ήταν «Καλούτσικη μωρέ, αλλά το νόημα το έφερε μέσω Λαμίας, πολύ μπέρδεμα.»

Ακόμη και «Καλά, αυτός ο Αρονόφσκι πιωμένος ήταν όταν την έφτιαχνε; Τι στον κόρακα γίνεται εδώ…»

Λοιπόν προτού πάρω γιαταγάνια και αρχίζω να κόβω κεφάλια (ώπα Τζένγκις Χαν, χαλάρωσε λίγο) να πω ότι θεωρώ την ταινία έξοχη, ένα καθαρό διαμάντι στο ανθρακωρυχείο που ονομάζεται σήμερα κινηματογράφος και δεν την θεωρώ καθόλου μπερδεμένη. Όσοι δεν την είδαν και βγάζουν σπυριά αν κάποιος τους πει τι γίνεται σε μια ταινία ή ένα βιβλίο (σαν εμένα δηλαδή) ας αλλάξουν κείμενο, το site έχει κι άλλα ωραία blogs. Ά, και πάτε να δείτε την ταινία, αξίζει.(Λέω εγώ)

Κοινώς, here be spoilers. Beware. Οι άλλοι συνεχίστε, μπας και βγάλουμε καμιά άκρη.

Αν πρόσεχες όταν την έβλεπες, και όχι σε ποιο σημείο του κουτιού μπροστά σου είναι το λιωμένο κασέρι για να βουτήξεις τα τσίτος σου, (ή αν έβλεπες το αβυσαλλέο ντεκολτέ της κλαίουσας διπλανής σου) θεωρώ ότι θα την είχες καταλάβει.

Η ταινία χωρίζεται σε 3 ενότητες, συνυφασμένες μεταξύ τους.

Το παρόν είναι αυτό που λαμβάνει μέρος μέσα στην φούσκα με το δέντρο και τον (κορυφαίο) Χιού Τζάκμαν. Αυτά στα οποία παίζει η (Θεά) Ρέιτσελ Βάις (κι όμως δεν είναι Γουάις) είναι η αναμνήσεις του άντρα. Το παρελθόν με τους Κονκισταδόρες και τους Μάγιας είναι το βιβλίο της γυναίκας η οποία ενώ το γράφει, σκέφτεται τα πρόσωπα να μοιάζουν με αυτήν και τον άντρα της. Τώρα αν κάποιος μπερδεύτηκε και δεν κατάλαβε ότι αυτοί οι Ισπανοί είναι φανταστικοί χαρακτήρες αλλά μετενσαρκώσεις των δύο χαρακτήρων (το ακούσανε κι αυτό τα δόλια αυτιά μας) τότε… Ή τα τσίτος έφταιγαν, ή το ντεκολτέ.

Ή είσαι Αμερικάνος, οπότε εκεί δεν σώζεσαι. Αν στα ανέκδοτα με τις ξανθιές (την αγάπη μου σε όλες σας) αλλάξεις το «ξανθιά» με το «αμερικάνος» έχεις πολύ περισσότερο δίκιο. Anyway. Λοιπόν.

Θα προσπαθήσω να δώσω την σειρά με την οποία έγιναν τα γεγονότα. Κατανοώ πως επειδή είναι μπερδεμένα μπορούν να γίνουν δυσνόητα αλλά θεωρώ πως αν ήταν με την σειρά, η ταινία θα έχανε και δεν θα κέρδιζε.

Η γυναίκα του ντόκτορα έχει καρκίνο. Αυτός ως ογκολόγος προσπαθεί να βρει το φάρμακο για να την σώσει. Κι εδώ είναι το λάθος του. Αντί να αποδεχτεί ότι ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής (Ο δρόμος προς το Δέος όπως λέει μέσα στην ταινία) όπως έχει αποδεχτεί η γυναίκα του, ξημεροβραδιάζεται μέσα στο εργαστήριο. Αντί να περάσει μαζί της τις τελευταίες ημέρες της, είναι μακριά για να την σώσει. Φοβερό δίλημμα, σαφώς.

Αυτή, ως συγγραφέας, αρχίζει και γράφει ένα νέο βιβλίο για να βοηθήσει τον άντρα της να αποδεχτεί τον θάνατο της. Κι εκεί όταν ο ντόκτορ διαβάζει το βιβλίο, τους βλέπουμε να παίζουν τους ήρωες του βιβλίου.

Ο ντόκτορας ενώ βρίσκει τελικά το φάρμακο για τον όγκο δεν προλαβαίνει να σώσει την γυναίκα του. (ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ σκηνή στην ταινία) Από εκεί και πέρα συμβαίνουν δυο πράγματα. Πρώτον, η γυναίκα του, του ζητάει να της τελειώσει το βιβλίο της μιας και έχει μείνει 1 μόλις κεφάλαιο. Εδώ θα κάνω μια παύση. Αναλογιστείτε την θέση του. Η αγάπη της ζωής σας γράφει ένα βιβλίο και πεθαίνει προτού το τελειώσει. Και πέφτει σε σας να το τελειώσετε, σύμφωνα με την θέληση της. Πως μπορείς να δικαιώσεις αυτό που έγραψε με το ταπεινό μυαλό σου; Τίποτα δεν θα σου φαίνεται αρκετό για την μνήμη της. Αυτό τραβάει κι ο χαρακτήρας και η ψυχολογική πάλη που περνάει. Είναι δυνατόν αυτό να μην άρεσε στο κοινό ρε παιδιά; Αν είναι δυνατόν, εγώ μόνο που το σκέφτομαι θέλω να βάλω τα κλάματα. Ξεφεύγω, σόρρυ. Πάμε πίσω.

Απ’ότι λέει ο ίδιος ο γιατρός, βάσει αυτού του γιατρικού που έφτιαξαν στο εργαστήριο του (επαναφέρει νεότητα και καταστρέφει καρκίνους κλπ.) θέλει να το δυναμώσει και στην ουσία να νικήσει τον θάνατο. Συγχρόνως, σπέρνει ένα δέντρο πάνω από τον τάφο της γυναίκας του.

Απ’ότι μας δίνει να καταλάβουμε καταφέρνει να βρει το γιατρικό και στην ουσία να γίνει αθάνατος. Λαμβάνοντας υπόψη σαν έξτρα βοήθημα πως το 1^ο τραγούδι του (απίστευτου) soundtrack ονομάζεται «ο τελευταίος άνθρωπος» ο ντόκτορας έχοντας εξυψωθεί μέσω της αυτοσυγκέντρωσης και των Βουδιστικών διδαχών που πήρε αργότερα (αυτό δεν το λέει πουθενά αλλά βάσει του τι μας δείχνει η ταινία, εκεί καταλήγω) καταφέρνει να αποκολλήσει το κομμάτι της γης με το δέντρο που έπειτα από τόσα χρόνια έχει μεγαλώσει και να ξεκινήσει για να βρει το άστρο που πεθαίνει. Το ξαναλέω, αυτό το δέντρο ΔΕΝ είναι αυτό του βιβλίου φυσικά, αλλά αυτό το οποίο έσπειρε πάνω από την γυναίκα του (η τελευταία σκηνή του έργου.)

Το ότι είναι αθάνατος και έχουν περάσει χρόνια, φαίνεται στο εξής. Επειδή έχασε την βέρα του, ζωγραφίζει μια στο χέρι του σε κάθε του επέτειο. Γι’αυτό και το χέρι του είναι γεμάτο.

Καθώς φτάνει προς το άστρο, θυμάται τι έγινε πριν (εξού και η γυναίκα του που εμφανίζεται μέσα στην φούσκα, είναι ανάμνηση της θέλησης της, να του λέει συνεχώς «finish it. Τέλειωστο.»

Τότε επιτέλους αυτός καταλαβαίνει ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και καταλαβαίνει πως πρέπει να τελειώσει το βιβλίο.

Με τον θάνατο του ήρωα κι από τον θάνατο του να έρθει ζωή.

(αυτό δείχνει η σκηνή στο δέντρο του βιβλίου που ο κονκισταδόρ πεθαίνει.)

Αλλά συγχρόνως ο ντόκτορας καταλαβαίνει πως η αθανασία δεν είναι η απάντηση. Και για να ενωθούν, πρέπει κι ο ίδιος να ελευθερωθεί, δηλαδή να πεθάνει. Κι αυτό συμβαίνει μέσω της έκρηξης του άστρου. Κι έτσι τελειώνει.

Μπορεί τώρα μ’αυτά που έγραψα κάποιοι να μπερδεύτηκαν παραπάνω. Έστω δεν υπήρχε ντεκολτέ δίπλα σου ή έχεις καλή γεωγραφική άποψη του πιάτου μπροστά σου και δεν χρειάζεται να το κοιτάς. Αλλά είσαι ακόμη μπερδεμένος θεατής και βγήκες από την αίθουσα σκεπτόμενος αν πέταξες τα λεφτά σου. Σου προτείνω, έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, να την ξαναδείς άλλη μια φορά με καθαρό μυαλό και είμαι σίγουρος πως θα βρεις τα διάφορα σημεία που θα σου δείξουν τι (στον κόρακα) συμβαίνει. Και τότε θα αντιληφθείς την σπάνια ομορφιά αυτής της ταινίας.

Προτιμώ ένα καλό βιβλίο από μια ταινία. Ίσως γι’αυτό να μου άρεσε τόσο αυτό το φιλμ. Επειδή το θεωρώ λογοτεχνία, ποίηση.

Θα ήθελα να πω πως η ταινία πάτωσε εισπρακτικά στις ΗΠΑ. Δεν μου προκαλεί εντύπωση αυτό. Αλλά το περίεργο είναι πως η ταινία δεν πήγε καλά ούτε στην Ευρώπη. Με εξαίρεση δύο χώρες. Την Γαλλία και την Ελλάδα, στις οποίες πήγε καλά. Μπράβο μας έχω να πω εγώ. Τώρα αν έπειτα κι απ’όλα αυτά δεν σας άρεσε ή ακόμη χειρότερα, πάλι δεν το καταλάβατε, αφήστε το μωρέ να πάει στον διάολο.

Παίζει και τα Χελωνονιντζάκια στον κινηματογράφο.

Ελπίζω να βοήθησα κάποιους με τα παραπάνω. Ακόμη κι ένας να κατάλαβε, άξιζε με το παραπάνω τον κόπο μου. Κι επίσης όσοι πείστηκαν πως μπορούν να ξοδέψουν τον χρόνο τους καλύτερα από το να δούνε ένα τέτοιο μπέρδεμα, έ κάτι κερδίσατε κι εσείς.

Constantine